Jesienna pogoda nie rozpieszcza, ale wreszcie trafiło się „okienko” na dzień 15 października 2016 r. 14-osobowa grupa najwytrwalszych zdobywców Głównego Szlaku Sudeckiego ruszyła na odcinek Lasówka – Spalona – Długopole Zdrój. Wędrujących poprowadził aspirant przodownicki, kol. Witek Telus, wspierany merytorycznie przez Honorowego Przodownika Turystyki Górskiej, kol. Czesława Dominasa.
Porcja asfaltu na pobudzenie apetytu
Niezawodny „SmileBus” przywiózł nas w okolice kościoła w Lasówce wczesnym ranem, około 9:00. Stąd powędrowaliśmy naszym „ukochanym” asfaltem w kierunku południowego końca wsi, gdzie znajduje się skrzyżowanie z drogą do Bystrzycy Kłodzkiej. Po drodze kolejne agroturystyki i pensjonaty (w tym – co ciekawe – „Andrzejówka”). Przez całą drogę towarzyszyła nam wzburzona Dzika Orlica (to efekt niedawnych, obfitych opadów deszczu). Asfaltową jezdnię udało się pożegnać dopiero na skraju wzniesienia Ubocze (812 m n.p.m.). Na przełęczy przyszła pora na pierwszy postój.
Grzyby, wszędzie grzyby…
Bystre oczy koleżanek i kolegów dostrzegały co i rusz kolejne trofea: podgrzybki, maślaki, koźlarze oraz inne okazy leśnej flory. Ciekawa, leśna trasa obfitowała zatem w kolejne okrzyki „jest!” oraz „mam!”. Humor trochę nam popsuła droga w okolicy Przełęczy Spalonej (754 m n.p.m.), całkowicie zalana wodą i błotem. To niestety skutki uboczne geologii tego terenu. Góry Bystrzyckie w tej okolicy słyną z ogromnych pokładów kwarcytu, skały przepięknej, lśniąco białej, ale niestety praktycznie nieprzepuszczalnej dla wody. Stąd liczne torfowiska i rozlewiska. Ale też i spore ilości wilgoci – czyli świetne warunki rozwoju grzybni. Tak wędrując i skacząc między kałużami dotarliśmy do skraju lasu, u podnóża wyciągu narciarskiego we wsi Spalona. Jeszcze tylko podejście wzdłuż stoku narciarskiego i już trafiamy do schroniska.
Przełęcz Spalona, ale racuchy na szczęście nie.
Schronisko PTTK „Jagodna” to nie lada wyzwanie. Jak można przeczytać – znajduje się na wysokości 8110 m n.p.m. To oczywiście efekt dowcipu któregoś z turystów, który dokleił cyfrę „0” do tablicy informacyjnej. Schronisko słynie z racuchów z jagodami, ale mają tu także całkiem niezłe pierogi oraz wiele innych dań. Wnętrze zachowało jeszcze wiele z klimatu dawnej gospody sudeckiej, więc pobyt tam to prawdziwy relaks. Ze schroniska marsz – a jakże – znów asfaltem, przez słynną „Autostradę Sudecką”, zakrętami wzdłuż zboczy Sasina (883 m n.p.m.) i Sasanki (965 m n.p.m.). Pomiędzy zboczami Sasina i Jagodnej szlak wreszcie opuścił jezdnię i poprowadził nas między resztki zabudowań dawnej kolonii „Sowina”. Między ruinami domów wciąż jeszcze rosną zdziczałe jabłonie i grusze, nadające swoimi czerwieniami i żółciami przepięknego kolorytu jesieni.
Wieś nad Ponikiem
Stopniowo dotarliśmy do wsi Ponikwa, która swoją nazwę zawdzięcza potokowi Ponik. We wsi jeden zabytek – kościół pod wezwaniem św. Józefa Robotnika z połowy XVIII wieku, nieopodal którego zrobiliśmy sobie kolejny postój. Z Ponikwy, drogą przy „Stanicy nad Ponikiem”, a dalej polną drogą dotarliśmy do Długopola Zdroju.
Małe uzdrowisko
Długopole to najmniejsze uzdrowisko Kotliny Kłodzkiej. Problem rozmiaru rekompensuje z nawiązką gustownie urządzony Park Zdrojowy z fontannami, stawami i Pijalnią Wód Mineralnych (pięknie pozdrawiamy panią z obsługi!). Pozostawiliśmy po sobie ślad w Księdze Pamiątkowej, niektórzy zaczerpnęli łyk wody ze źródła i znów w drogę – na most. Most na Nysie Kłodzkiej symbolicznie oddziela Sudety Środkowe od Sudetów Wschodnich. Na koniec przez stary park i prosto na stację kolejową tuż przy wylocie tunelu. Tu zostało nam tylko zrobić kilka pamiątkowych zdjęć i wsiąść do pociągu, ale nie byle jakiego tylko do Kłodzka.
Dziękuję wszystkim uczestnikom i już zapraszam na kolejny odcinek, do Międzygórza, na który wybieramy się 19 listopada.
[Witold Telus] www.kolo-nowaruda.klodzko.pttk.pl
