Wycieczka na Suchoń

Suchoń (964 m n.p.m.) – najwyższy szczyt Krowiarek, najdłuższej odnogi Masywu Śnieżnika. Znajduje się w pobliżu miejscowości Biała Woda, Idzików i Kamienna (gmina Bystrzyca Kłodzka). Obecnie szczyt jest zarośnięty i nie prowadzi przez niego żaden szlak turystyczny PTTK. Zapomniany przez wiele lat Suchoń zaczyna od niedawna przeżywać renesans, głównie dzięki zaliczeniu go do odznaki Korona Ziemi Kłodzkiej.

Przed wojną Suchoń nazywał się Dürre-Berg i uchodził za jeden z najlepszych punktów widokowych na Ziemi Kłodzkiej. Popularność szczytu wiązała się z funkcjonowaniem Idzikowa oraz Białej Wody jako znanych letnisk u podnóża Masywu Śnieżnika. Wieża widokowa na Suchoniu zbudowana została w 1885 r. staraniem sekcji GGV z Bystrzycy Kłodzkiej. Drewniana wieża miała „tylko” 3 metry wysokości i niewiele było z niej widać. Trzy lata później – w 1888 r. – wycięto okoliczne drzewa, a wieżę podwyższono do 6 metrów. Można się domyślać, że podobnie jak w innych przypadkach, brak dbałości o obiekt doprowadził do jego destrukcji. Po wojnie, wzdłuż Krowiarek poprowadzono żółty szlak turystyczny z Przełęczy Puchaczówka do Żelazna. Omija on jednak Suchoń, zaś turyści penetrujący Krowiarki podziwiają widoki z innego wybitnego szczytu tych okolic – Skowroniej Góry (839 m n.p.m.). W ostatnich latach Suchoń zaczyna jednak przeżywać swój renesans, głównie ze względu na zaliczenie tego szczytu do odznaki Korona Ziemi Kłodzkiej.

Suchoń znajduje się ok. 2 km na zachód od żółtego szlaku prowadzącego z Przełęczy Puchaczówka do Żelazna. Punktem wyjścia na trasę naszej wycieczki jest kaplica św. Anny w Białej Wodzie. Komunikacja publiczna w tym rejonie nie istnieje, dlatego musimy przyjechać tutaj własnym transportem. Od kaplicy kierujemy się żółtym szlakiem turystycznym w kierunku Marcinkowa (Skowroniej Góry). Idziemy wygodną szeroką leśną drogą, krótko lasem lecz wkrótce wychodzimy na rozległe łąki. Obok, teraz polnej, drogi nieliczne drzewa. Słońce praży, lecz widoki zachwycają. Za nami przepiękne panoramy na Czarną Górę i jej północne stoki. Idziemy tak ok. kilometr, aż dochodzimy do ogrodzonej łąki. Przed nią skręcamy w lewo i już bez znaków szlaku idziemy polną drogą wzdłuż ogrodzenia (paliki i druty). Tutaj należy uważać, bo ogrodzenie może być pod napięciem. Na ogrodzonej łące pasą się bowiem dorodne okazy „wołowiny sudeckiej”. Polną drogą schodzimy lekko w dół, w kierunku widocznego przed nami lasu. „Czubek” tego lasu to właśnie Suchoń. Po lewej wciąż piękne widoki na rozległe łąki Krowiarek i charakterystyczną szpiczastą Czarną Górę. Od miejsca opuszczenia żółtego szlaku, idziemy przez łąki ok. 800 metrów. Na skraju lasu niespodzianka – tablica na słupku wskazująca kierunek na Suchoń oraz znaki szlaku na drzewach. Nie jest to jednak „typowy” szlak turystyczny – trasa znakowana jest zieloną dużą kropką na żółtym tle. Okazuje się, że ten szlak doprowadza na szczyt góry. I nie jest jedyny… Z tego miejsca ponownie fantastyczny widok na Czarną Górę! Wchodzimy do lasu i pniemy się ścieżką pod górę. Po ok. 15 minutach dochodzimy do ogrodzonej szkółki leśnej – nie trzeba jednak kombinować z wyborem ścieżki, bo szlak wyraźnie prowadzi nas w lewo i dalej do góry wzdłuż ogrodzenia szkółki. Za chwilę spotykamy inny szlak – pomarańczowe kropki na drzewach, które też prowadzą na szczyt. Po kilku minutach zdobywamy Suchoń. Opisana trasa mierzy ok. 2,5 km; przewyższenie 141 m.

Szczyt jest wyraźnie oznaczony. Są tabliczki i napisy z nazwą góry i podaną wysokością. Okazuje się też, że na szczyt prowadzą trzy szlaki z różnych miejsc w okolicy. Można nimi oczywiście zejść na dół. Szlak zielony: Marcinków (sawanna); szlak czerwony: parking Idzików; szlak pomarańczowy: Kamienna (Pasterskie Skały). Problem jest taki, że owe szlaki nie funkcjonują w świadomości turystów. Nie są zaznaczone na żadnych mapach i zapewne trzeba byłoby zwiedzić całą sawannę, żeby jakieś znaki znaleźć – gdyby oczywiście turysta wiedział, że jakieś szlaki jednak na Suchoń prowadzą… Centralnym punktem wierzchołka są pozostałości kamiennej podstawy wieży widokowej. W jednym z zakamarków ukryta jest skrzynka z książką pamiątkową, do której można się wpisać. Szczyt i jego stoki zarośnięte są lasem i widoków stąd nie ma żadnych. Aż się prosi o budowę tutaj wieży widokowej!

Do punktu wyjścia, czyli do kaplicy w Białej Wodzie, wracamy tą samą trasą. Z tym, że po wyjściu z lasu na łąki, można je „przeciąć” ukosem w prawo i zaoszczędzić kilkaset metrów marszu. Tym skrótem przez łąki prowadzi wyraźna polna ścieżka, która doprowadza nas do drogi leśnej „nad” kaplicą. Jakieś pół godziny można zaoszczędzić. Okazuje się, że tą samą trasą można iść od kaplicy w Białej Wodzie w stronę Suchonia. Wówczas od kaplicy idziemy chwilę leśną drogą wzdłuż żółtego szlaku, ale zaraz po wyjściu z lasu skręcamy w lewo na łąkę. Początkowo idziemy ścieżką przy lesie, później już łąką na przełaj w kierunku następnego lasu. Tam drogowskaz i „kropki” zielonego szlaku na szczyt Suchonia.