Fort Wilhelma wzniesiony został w 1790 r. w ramach przygotowań obronnych mających zabezpieczyć granicę pruskiego Śląska przed spodziewaną wojną z Austrią. Budowla powstała na krawędzi rozległego płaskowyżu, na wysokości ok. 800 m n.p.m., pomiędzy Wójtowską Równią a Barczową. Imię nadano na cześć „zleceniodawcy” budowy – króla Fryderyka Wilhelma II.
Fort był typowym blokhauzem, zbudowanym z drewnianych bali osadzonych na podmurówce. Wzniesiono go na rzucie trzech prostokątów przesuniętych schodkowo, otoczono wałem i suchą fosą. Nigdy nie odegrał roli militarnej. W 1806 r. został opuszczony i wkrótce go zdewastowano. W 1875 r. pozyskiwano stąd kamienie na budowę wiaduktu kolejowego w Bystrzycy Kłodzkiej, zaś w 1902 r. kamienne bloki trafiły na budowę bystrzyckiego Seminarium Nauczycielskiego. Budulca pozyskanego z fortu użyto także do budowy wielu okolicznych domów. Do dzisiaj zachował się w miarę czytelny zarys suchej fosy, z umocnieniami i przypominającymi lochy przejściami.
Ruiny znajdują się w Górach Bystrzyckich w pobliżu wsi Huta, w „widłach” dwóch pieszych szlaków turystycznych: żółtego i zielonego. Szlakiem żółtym dojdziemy tam z Polanicy-Zdroju lub Bystrzycy Kłodzkiej; szlakiem zielonym – z Gorzanowa, Starej Łomnicy lub ze Spalonej.