ZŁOTA SZTOLNIA – jaskinia w dawnym kamieniołomie na wschodnim zboczu Orlicy (na wys. ok. 950 m n.p.m.). Znajdziemy ją ok. 100 m od Drogi Orlickiej idąc w górę Białego Potoku. Otwór wejściowy znajduje się w głębokim leju poniżej 8-metrowej skały.
Sztolnia powstała przez poszerzenie naturalnych szczelin w soczewie marmuru. Podobno prace górnicze były tu prowadzone już pod koniec XIV w., do czasu wojen husyckich. Tradycja wiąże jej powstanie z Włochami, którzy prowadzili tu roboty górnicze w 1692 r. Wiadomo, że w tymże roku jaskinię penetrował pewien włoski podróżnik (Werrenlini?). Później prowadzono tu wydobycie wapieni na potrzeby pobliskiego pieca wapienniczego. Nazwę jaskini wyprowadzono od miki przeplatającej śnieżnobiałe marmury. W 1800 r. poszerzono otwór wejściowy, zaś w połowie XIX w. zaczęli zaglądać tutaj turyści. W 1872 r. zmieniono bieg potoku, zaś od 1891 r. można już było zwiedzać całą sztolnię – poszerzono przejścia, ustawiono ławki i zbudowano żelazne schody. Jaskinia stała się ważnym punktem na trasie dusznickich kuracjuszy podążających na szczyt Orlicy – wstęp był płatny a po sztolni oprowadzał przewodnik. Łączna długość udostępnionych do zwiedzania korytarzy miała ok. 170 m. Między 1910 a 1920 r. sztolnię zamknięto dla zwiedzających ze względu na częściowe zniszczenie przez wodę. Od tamtego czasu zaglądają tu tylko naukowcy i „szperacze”. Jeszcze w 1996 r. dostępne było ok. 100 m korytarzy. Dalsze spustoszenia poczyniła powódź w 1998 r. Obecnie dostępne jest ok. 40 m. Korytarze są zamulone i zasypane skalnym gruzem. Zimą hibernują tu nietoperze. Wejście do sztolni jest trudno dostępne i niebezpieczne, dlatego zabezpieczono je przed penetracją.
