DŁUGOPOLE-ZDRÓJ /niem. Bad Langenau/ – (370-400 m) – Wieś uzdrowiskowa położona w Rowie Górnej Nysy, u wschodnich podnóży Gór Bystrzyckich, w głębokiej dolinie rzeki Nysa Kłodzka. Jest najmniejszym z uzdrowisk leżących na Ziemi Kłodzkiej. Aż do 1945 r. Długopole-Zdrój było częścią znacznie od niego starszego Długopola Dolnego.
W 1563 r. zaczęto w okolicy wydobywać ałun. W 1568 r. działała tu już kopalnia „Gab Gottes”. Wojna 30-letnia położyła kres kopalni ałunu. W wyrobisku zaczęła zbierać się woda o kwaskowatym smaku, wykorzystywana przez miejscową ludność do picia. W 1762 r. miejscowy młynarz Wolf ustawił drewniane koryto dla ujęcia wody, a w pobliskiej chacie kadź do kąpieli. Wodę nie pito „prosto ze źródełka” – mieszano ją z winem i cukrem. Za początek uzdrowiska uznaje się rok 1798, kiedy to wodę ujęto w źródło „Emilia”. Pierwszej analizy chemicznej składu wód dokonał na początku XIX w. śląski geolog dr Öhm. Pierwsze wanny żeliwne zamontowano w 1802 r. Kolejne inwestycje zrealizowała rada miejska Bystrzycy Kłodzkiej, do której należał teren uzdrowiska. W 1817 r. powstał drewniany dom dla kuracjuszy z 16 pokojami z łazienkami oraz jadalnią. W 1819 r. nad źródłem „Emilia” wzniesiono drewnianą altanę-pijalnię. W 1834 r. powstał murowany Dom Zdrojowy. Uzdrowisko było jednak nierentowne, dlatego w 1839 r. sprzedano je dr. Juliusowi Hancke z Wrocławia. Nowy właściciel rozwinął uzdrowisko do tego stopnia, że zaczęło ono konkurować ze starszymi kurortami Ziemi Kłodzkiej i stało się bardzo popularne w Niemczech. W 1840 r. powstała nowa neogotycka pijalnia. W 1846 r. zbudowano nową kolumnadę spacerową, zaś w latach 1850-51 powstały nowe łazienki. W 1870 r. zbudowano następne łazienki z 36 pomieszczeniami kąpielowymi (obecnie Zakład Przyrodoleczniczy „Karol”). 15 lutego 1876 r. odkryto przy promenadzie źródło „Elizy” (obecnie „Kazimierz”). Z łąki na zboczu Wronki czerpano radoczynną borowinę. Uzdrowisko zaczęło cieszyć się sławą „Śląskiego Marienbadu”. W 1875 r. przez Długopole przeprowadzono linię kolejową, co jeszcze bardziej przysporzyło mu popularności. W 1909 r. odwiercono źródło „Renata”, które okazało się najwydajniejsze. W Długopolu powstał pierwszy w Niemczech elektryczny zegar kwiatowy oraz pierwszy na Śląsku teatr plenerowy. W okresie międzywojennym istniały tu poza Domem Zdrojowym trzy hotele i ok. 10 pensjonatów. W czasie II wojny światowej kurowali się tu ranni żołnierze Wehrmachtu. Aż do 1945 r. Długopole było uzdrowiskiem sezonowym, działającym od 15 maja do 15 września. Po wojnie Długopole Zdrój usamodzielniło się. W 1946 r. ponownie zaczęło funkcjonować uzdrowisko. Hotele zamieniono na sanatoria, zaś w pensjonatach urządzono domy wczasowe FWP i zakładów pracy. Początkowo utrzymano przedwojenny profil leczenia (choroby układu krążenia i kobiece oraz reumatyzm) – w 1956 r. zmieniono go na rehabilitację po wirusowym zapaleniu wątroby. I dopiero wtedy wprowadzono działalność całoroczną! W 1966 r. uzdrowisko Długopole-Zdrój połączono w jeden zespół administracyjno-organizacyjny z uzdrowiskiem Lądek-Zdrój. W dobie komercjalizacji działalności poszerzono zakres usług medycznych. Aktualnie uzdrowisko specjalizuje się w leczeniu chorób wątroby i dróg żółciowych, układu krążenia, chorób przemiany materii, cukrzycy, otyłości, układu moczowego, kamicy nerkowej oraz niedokrwistości z niedoboru żelaza. Podstawą działalności uzdrowiska są wody mineralne pozyskiwane z trzech źródeł: „Renata”, „Emilia” i „Kazimierz” – są to szczawy żelaziste o znikomej radoczynności. Obecnie w Długopolu-Zdroju znajdują się 4 szpitale uzdrowiskowe: ”Ondraszek”, „Mieszko”, „Dąbrówka”, „Fortuna”, które dysponują ok. 400 miejscami, a także pensjonaty, domy wypoczynkowe i gospodarstwa agroturystyczne, które posiadają łącznie ok. 270 miejsc noclegowych.
Najbardziej znane zabytki Długopola-Zdroju to:
– drewniany, parterowy dawny Dom Zdrojowy z halą spacerową przy promenadzie z ok. 1850 r. (gruntownie wyremontowany w 2009 r.)
– Zakład Przyrodoleczniczy „Karol” z 1870 r. (w nim pijalnia wód ze źródła „Renata”), obok łazienki z lat 1850-51.
– dawny kinoteatr przy ul. Leśnej (obecnie kawiarnia-pizzeria „Teatralna”) to dawna kolumnada spacerowa z 1846 r.
Funkcję miejscowego kościoła pełni kaplica Najświętszego Serca Pana Jezusa, znajdująca się w obrębie sanatorium „Mieszko”. Jedynym zabytkiem nie-zdrojowym jest były poewangelicki kościół z 1893 r. Wzniesiono go na skraju lasu przy dróżce prowadzącej ze zdroju na stację kolejową. Jest to skromna halowa budowla z wieżą zakończoną smukłą iglicą. Budowla ma konstrukcję kamienno-ceglaną i nosi cechy neogotyckie. W latach 1988-89 kościół zaadaptowano na dom mieszkalny. Później ulokowano tu kawiarnię „Horus”. Atrakcję turystyczną stanowi też w pewnym sensie tunel kolejowy pod górą Wronka. Łukowaty tunel przebito w 1875 r. w czasie budowy linii kolejowej z Kłodzka do Międzylesia. Tunel jest jednokomorowy, ale przystosowany do ruchu pociągów po dwóch torach. Ma długość 360 m, zaś stacja kolejowa znajduje się tuż za jego południowym wylotem. Odcinek linii kolejowej z Bystrzycy Kłodzkiej do Międzylesia oddano do użytku 2 września 1875 r.